Roncesvalles, 26 juni 2022.

De wekker liep om half zes af en na het tandenpoetsen, snel in de kleren en een kopje thee en naar beneden om samen met Hans de pelgrims uit te zwaaien.

Het was droog en bewolkt en ook wel fris maar de pelgrims hadden er zin in. Het blijft altijd een hele kunst om iedereen voor acht uur buiten te hebben en ondanks dat we “maar” 132 pelgrims in huis hadden lukte het niet. Vooral de fietspelgrims hebben heel veel tijd nodig om op te starten en al hun bagage weer goed te verdelen over hun fiets. Er was een Belgische mevrouw van 68 die met een elektrische fiets met aanhanger die al drie maanden onderweg was vanuit Belgie, geen idee wat deze mevrouw allemaal bij zich had maar het duurde bijna een uur voor alles weer op zijn plek zat. Hans moest nog even helpen met duwen om haar op weg te krijgen.

De man met Alzheimer en vriend vertrokken ook maar de vriend zonder alzheimer moest eerst nog even vragen welke kant hij nu op moest. Ik hoop dat ze samen goed aankomen in Santiago. Ik zal nog wel eens aan ze denken!

Na het ontbijt en de ochtendschoonmaak meldde Marion dat ze een dagje ziekteverzuim wilde omdat ze verkouden was en zich niet lekker voelde. En omdat ik ook al een paar dagen loop te hoesten, besloten we te testen. De test van Marion was negatief maar mijn test was positief. Rudy was ook al een paar dagen flink verkouden dus die heeft ook getest en ook hij was positief. De rest van de groep heeft getest en verder bleek niemand positief. Een dilemma dus, officieel testen hoefde volgens Marisol niet en konden we gewoon met mondkapje ons werk doen zolang we ons niet ziek voelden, de groep vond het heel lastig en voor ons zou het vijf dagen isolatie betekenen, wat natuurlijk ook helemaal niet handig is.

Rudy en ik zijn gaan wandelen omdat we niet goed raad wisten met de situatie. We zijn via een mooi weggetje naar Burgete gelopen daar even rondgekeken en een kopje koffie gedronken bij de plaatselijke kroeg waar we Paula, een van de medewerksters van het klooster tegen kwamen. Via een andere route door het bos zijn we weer teruggelopen maar deze route was toch wel wat langer dan ik me herinnerde zodat we in totaal 14 km hebben gewandeld, zodat we pas tegen acht uur weer terug waren in de herberg waar ze zich goed staande hadden gehouden en alles onder controle hadden. Intussen had de groep tijd gehad om na te denken over de ontstane situatie en waren ze tot de slotsom gekomen dat vijf dagen isolatie niet een haalbare kaart was, zodat we morgen toch maar proberen gewoon door te gaan met onze werkzaamheden.

Rudy en ik hebben een kopje soep gegeten en een beetje brood en zijn naar onze kamer gegaan om bij te komen van de lange wandeling en hopen dat iedereen morgen weer fit en fris aan de bak kan.

We wisten allemaal dat dit kon gebeuren en dan is het toch schrikken als het echt gebeurt.

Heel leuk om al jullie reacties te lezen, dank daar voor!