Roncesvalles, 18 mei 2023.

Eindelijk weer even tijd voor een verhaaltje, er gebeurt hier zoveel en de dagen vliegen voorbij.

Vanmorgen had ik wekdienst en vanmiddag ben ik tot half vijf vrij, dus even een terugblik op de laatste dagen.

Taal is echt mijn ding, en dat is een pre als je hier bent want je schakelt voortdurend van Engels, naar Frans, naar Duits, naar Spaans en Italiaans, niet echt mijn goede talen maar met handen en voeten, geduld en humor lukt het meestal wel om te begrijpen wat de mensen willen.

Soms is dat heel dwingend zoals bij drie Italianen die aankomen en moeten wachten op hun vriend die niet zo snel is  en dan eindelijk mogen aansluiten in de rij wachtenden voor hen en een ticket voor hun gereserveerde bedden krijgen en ontdekken dat hun bedden bezet zijn, het duurt even voordat ik ontdek wat het probleem is, een paar vermoeide pelgrims hebben nummer 130 verwisseld met nummer 103, en kan ik de Italianen weer tevreden achter laten.

We hebben koude, natte dagen gehad en dan komen de pelgrims extra vermoeid en verkleumd aan en dan kost het moeite om ze gerust te stellen en soms weer warm te krijgen.

Eergisteren kwam er een Canadese om acht uur totaal verkleumd en nat binnen en al haar kleren waren nat en vies en dan moet je vertellen dat de wasserij al dicht is, helemaal in tranen en dan maak je een uitzondering en gaat alles toch nog even in de wasmachine en droger en geef je een paar toastjes en een kopje thee en je hebt weer een dankbaar mens!

Gisteren was de dag van de jonge kinderen. Een Nederlands gezin met twee kinderen van negen en vijf gaat lopen naar Santiago, het meisje van negen  iis heel vrij en verveelt zich en vraagt of wij ons wel eens vervelen en besluit om hospitalera te worden en ons te helpen!

’s Avonds om half tien rolt er letterlijk en figuurlijk nog een jong Duits stel met een baby van zeven maanden in een kinderwagen van de berg en willen hun tentje opzetten, het is twee graden en al donker en omdat we nog een paar gereserveerde bedden over hebben, besluiten we om hen daar onder te brengen, onder protest van een andere pelgrim die niet zit te wachten op een huilende baby omdat hij moe is en zijn rust hard nodig heeft. We besluiten deze mensen toch hier onder te brengen en de baby heeft vannacht niemand wakker gehouden😊, de boze pelgrim hield iedereen uit de slaap door zijn luidruchtige gesnurk😏. Ieder zijn  Camino, of het slim is om zo iets met een kleine baby  te ondernemen weten we niet maar zij hebben zich laten sponsoren voor Oekraïne en zij namen dankbaar voor onze hulp afscheid. De boze pelgrim hield het bij een kort knikje, helaas konden we hem niet vertellen dat hij degene was die de mensen uit de slaap had gehouden!! 

Vanmorgen nog met vier hospitaleros een Franse dame van 84 geholpen die haar telefoontje, een lekker ouderwetse Nokia, kwijt was, zij wilde een taxi bellen om naar Larasoana, te gaan, na lang praten en zoeken, bleek de Nokia onder in haar rugzak te zitten en voor alle hulp wilde ze betalen en gaf ons tien euro voor de donativo en bedacht dat ze wel een kon gaan lopen😁

Gistermiddag klaarde de lucht op en kwam de zon voorzichtig te voorschijn en ook vandaag volop zon maar nog steeds koud, vanmorgen 4 graden en dat liep langzaam op maar warm is het niet.

Gelukkig is Henk T weer opgeknapt en kan hij weer mee doen in de groep. Nog twee dagen te gaan en de sfeer is nog steeds heel goed maar iedereen begint wel moe te worden.