Roncesvalles, 15 mei 2023.

Een verhaal van Annemieke.

Het is maar hoe je het bekijkt

Ze komt door het poortje het plein voor de herberg opgelopen. Met een zwaar bepakte rugtas strompelt ze mijn kant op. Ze is verscholen onder een grote poncho en achter een beslagen bril. 

Het regent al een aantal dagen in de Pyreneeën. Sterker nog; het komt met bakken uit de hemel vallen. De wind erbij maakt het ijzig koud. De temperaturen zijn extreem laag voor de tijd van het jaar.

Hierdoor hangt er een dikke laag mist over de bergen. Waar je normaal gesproken grandioze vergezichten hebt, is het zicht nu beperkt tot de natte paden vlak voor je voeten.

Niet de beste omstandigheden voor de (onervaren) pelgrims die hun voettocht beginnen vlak voor de Pyreneeën in Frankrijk. De weg over de berg naar de klooster-herberg hier in Roncesvalles is dan hun eerste ervaring met het lopen op de camino. Extra spannend en uitdagend dus, want het staat sowieso al bekend als een van de zwaarste etappes op de route. 

Zij heeft het geweten. Onderweg verloor ze de gele pijlen en andere pelgrims uit het oog en is letterlijk van het padje geraakt. Na een omweg van bijna 10 extra kilometers wist ze de originele, bewegwijzerde weg weer te vinden. ze vervolgde de etappe. Vanaf daar nog 17 pittige kilometers te gaan met aanhoudende wind en regen.

Ze vloog me nog net niet in mijn armen. Waterlanders rolden over haar wangen. Ze was duidelijk opgelucht dat ze na dit avontuur haar eindbestemming had bereikt. 

Ik zag dat ze er goed doorheen zat en ontving haar met geruststellende woorden. Eerst maar even buiten op een bankje zitten en bijkomen van de schrik. 

Het was al laat in de middag en ik wist dat bijna alle bedden waren vergeven. Voorzichtig stelde ik haar de vraag of ze een bed had gereserveerd. ‘Nee’, antwoordde ze. ‘Ai’, dacht ik. Deze pelgrim wil je echt niet afwijzen en door sturen. Maar vol is vol. We hebben tenslotte al onze noodvoorzieningen reeds in gebruik vanwege de extreme drukte.

Aarzelend vertelde ik haar over deze situatie en dat ik er niet zeker van was of we haar een bed konden bieden.

In tegenstelling tot wat ik verwachtte, veerde ze op. Ze droogde haar tranen, herpakte zich zelf en zei monter:

‘Het is wat het is. Dit is de camino. Als ik nog verder moet buffelen vandaag, dan is dat wat ik te doen heb!’

Ik zag duidelijk dat deze jonge vrouw wel vaker voor uitdagingen had gestaan in het leven. Ze was kennelijk gewend om haar schouders er na tegenslag weer onder te zetten. Het siert haar en tegelijkertijd gunde ik haar meer zachtheid voor zichzelf.

Net toen ze opstand om weer verder te gaan lopen kwam mijn collega hospitalero aangesneld. Ik had hem eerder ingeseind om te kijken of er niet toch een mogelijkheid was om haar te ontvangen. 

Het geluk was met haar. Een eerdere boeking was zojuist afgezegd. 

Ik vertelde haar het goede nieuws dat ze kon blijven overnachten. ‘Maar wat als er nog een pelgrim komt die het bed hard nodig heeft?’, zei ze nobel.

‘En wat als het geluk vandaag nu eens aan jouw zijde mag staan?’ antwoordde ik. ‘Wanneer heb jij zelf genoeg gebuffeld en ben ook jij dit bed waard?’, voegde ik er aan toe. ‘Dit bed is voor jou!’, zei ik stellig.

Ze was duidelijk geraakt. Weggeven en iets aan je neus voorbij laten gaan is voor sommige mensen makkelijker dan ontvangen en er vol van genieten. Fijn dat ze dit patroon vandaag doorbreekt en zichzelf een plek in onze herberg gunt.

Vol overgave laat ze nu eindelijk haar backpack op de grond vallen en ploft met een zucht weer terug op het bankje. Haar ogen klaren op.

Ze trekt haar poncho uit en opent de rits van haar jack. Er verschijnt een tatoeage met een wel heel toepasselijke boodschap voor vandaag:

‘No rain, 
no flowers’

Het is maar hoe je het bekijkt!