Borce-Col de Somport, 18 km.

Na drie dagen lopen weet ik weer hoeveel spieren ik heb en waar ze allemaal zitten! Ook weet ik weer hoe het is om te lopen met een (zware!) rugzak.

Gisteravond hebben we samen met Laurence en Jose inkopen gedaan voor een maaltijd en die samen klaargemaakt en genuttigd in de keuken van de herberg. Dit is voor mij het pelgrimeren. Samen delen van verhalen, spullen en eten.

Vanmorgen om zeven uur weer op en klaar maken voor de nieuwe dag. Mieke had gisteren een blaar gelopen en die heeft ze doorgeprikt en vanmorgen goed afgeplakt zodat we weer rustig op pad konden. 

We vertrokken om kwart over 8 vanuit Borce op 637 m. Met mooi wandelweer, blauwe lucht en nog lekker fris. Tot Urdos, ongeveer 5 km, liep de route over de N134. De vallei is hier zo smal dat er geen ruimte is voor een voetpad. De route was mooi ondanks het lopen op asfalt en oppassen voor het verkeer. Hoog boven de rivier was een fort gebouwd in 1848. Heel apart om te zien hoe dat tegen de rotsen zat. 

Na Urdos ging de route weer van de weg af en misten we ergens een aanwijzing zodat we weer een eind terug moesten lopen en de aanwijzing vonden die ons een zeer stijl pad opstuurde.  De rest van de route ging bijna alleen maar over bospaden en smalle weggetjes en steeds omhoog om uiteindelijk bij de Col de Somport te eindigen op 1640 m. Voor ons een ware slijtageslag! Maar een hele mooie route met veel schaduw en dat was wel fijn want de temperatuur was aardig opgelopen.  

Onderweg vonden we op twee plaatsen speciaal voor de pelgrims koffie en thee. Gewoon bij een boerderij!  

Bij de Col de Somport vonden we onderdak in de herberg en troffen daar ook weer Laurence en Jose, zodat we straks weer samen kunnen eten nu in het restaurant op de Col. Verder is hier niet veel te beleven, alleen de uitzichten zijn prachtig.